Mijn gevoelens bevinden zich in een wervelwind van precies wat ze zijn: gevoelens.
Doorzettingsvermogen en discipline staan letterlijk in vijandschap met mijn gevoel. De eerste twee zijn vrij objectief en verwachten maar één ding: kiezen om te doen, terwijl het kindje gevoel de tijd wil nemen om de zaken te doorgronden en te bespreken. Daar heb ik gewoonweg geen tijd voor als ik dingen gedaan wil krijgen.
Mag ik soms een dagje toegeven aan gevoel? Ja, maar dat is op eigen risico. Gevoel gaat namelijk nooit evolueren; het is en blijft gevoel. Het komt vanuit de ziel, dat is haar permanente verblijfplaats. (In feite zonder geslacht, maar ik noem het een zij) Dus kies ik ervoor om haar te negeren en in te ruilen voor doorzettingsvermogen en discipline. Ze geeft niet in één keer op, nee. Het is een brutale meid die van zich laat horen—luid als het even kan. Maar naarmate doorzettingsvermogen en discipline hun rechtmatige plek innemen, heeft ze niets anders te doen dan stil te zijn.
In die stilte heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en uit volle borst laten weten waar ik mee bezig ben, tegen iedereen die het wilde horen of waarvan ik dacht dat hij/zij het wilde horen. Zoals ik al zei, geef ik gevoel niet veel ruimte om de lakens uit te delen. Dus ik doe en neem kansen. Vorige week heb ik een lezing en een workshop bijgewoond. Beide sprekers waren leerkrachten én auteurs. Ik heb vragen gesteld en ben moedig op hen afgestapt om enthousiast over mijn verhalenbundel te spreken. Dat maakt het steeds echter. Het maakt het tastbaar en dat doet mij deugd. Het zet aan tot verdere stappen.
Discipline en doorzettingsvermogen laten mij dingen doen die ik nooit eerder heb gedaan, omdat ik vaak handelde vanuit gevoel. Maar dat kreng is verraderlijk—het is tenslotte subjectief. Soms probeert gevoel je ervan te overtuigen om in bed te blijven liggen en niets te doen. Want ja, je verdient het. Soms fluistert gevoel je in dat je geen stappen moet zetten, want wat als…? Soms zegt gevoel dat het niet de juiste tijd is. Ja, het is een bikkelwijf.
Maar ik snoer haar de mond en doe. That’s it. That’s all.
Maar Afa, luister je dus nooit naar je gevoel?
Ik luister naar God.
Is dat dan niet hetzelfde?
Voor mij niet. Gevoel is veranderlijk, beïnvloed door omstandigheden, stemmingen en angsten. Het spreekt vanuit mijn ziel, maar niet altijd met wijsheid. God spreekt vanuit waarheid, met leiding die verder reikt dan mijn eigen emoties. Waar gevoel soms fluistert dat ik moet stoppen, omdat iets te eng of te moeilijk is, zegt God dat ik moet vertrouwen en doorgaan. Waar gevoel mij veilig wil houden in mijn comfortzone, daagt God mij uit om te groeien.
Dus nee, ik luister niet naar mijn gevoel.
Ik luister naar God.
Reactie plaatsen
Reacties