Hoe ontwikkelt een persoon zich? Dat is de vraag die ik vandaag in mijn morning pages opschreef. Waar begin je met het ontwikkelen van jezelf als schrijver? In principe ben ik er al mee bezig maar ik dacht al na over de verdere stappen. Ik heb gauw de neiging om ver vooruit te denken. "Je zit er middenin!" "Laat het organisch verlopen, Afa" stel ik mezelf gerust in de tweede alinea.
Zo nu en dan moet ik mijn gedachten terugroepen. Heel brutaal lopen die vaker dan ik liefheb verder voor mij uit totdat ik het niet meer kan bijbenen en voordat je het weet zijn ze dikke vrienden geworden met zelfkritiek en ontevredenheid van op de hoek. Een paar dagen geleden gebeurde het dus weer en ik heb ze netjes bedankt.
Ontevredenheid en zelfkritiek zijn zo van die ronde holle nare dingetjes met scherpe punten. Het feit dat ze de neiging hebben om te blijven rollen als een sneeuwbal die van een steile heuvel naar beneden rolt geeft voor mij hun ronde karakter weg. Zo blijven ze maar rollen en krijgen ze een eigen leven in die van jou als je niet kiest voor tevredenheid en zelfcompassie.
Niet uit eigen kracht doe ik dit allemaal. Nee dat zou niets worden.
De eerste zin van je verhaal zet de toon van je verhaal. Dat is wat ik heb geleerd! Voor film is het je zogenoemde opening image. Het wekt de interesse van je publiek en zorgt ervoor dat je hun aandacht hebt. Je publiek hoeft niet meteen een blij gevoel te krijgen als het ze maar nieuwsgierig maakt naar meer. Hoe vaak heb je wel niet een boek dichtgeslagen na het lezen van de eerste paar zinnen of ben je na een paar seconden vanaf de start van een film verveeld op zoek gegaan naar iets anders? Ik vaak genoeg hoor.
Het is het eerste contactpunt tussen de lezer en het verhaal. Het heeft de kracht om de sfeer, het tempo en de verwachtingen van het verhaal te bepalen. Of het nu een spannende opening is, een reflectieve of een humoristische, de eerste zin kan de richting en de sfeer van het verhaal sturen. Het is de ingang naar de wereld die je wilt creëren.
En net zoals een eerste zin de toon zet voor een verhaal, geldt dat ook voor persoonlijke en professionele ontwikkeling. Het draait niet om het direct bereiken van perfectie. Het begint met één stap, één keuze—zoals een eerste zin in een verhaal. De kunst is om die eerste zin te durven schrijven, steeds opnieuw en erop te vertrouwen dat het verhaal zich vanzelf zal ontvouwen.
Reactie plaatsen
Reacties