Precies op tijd

Het is vrijdagavond en terwijl sommigen zich voorbereiden op een avondje uit of een relaxte avond voor de buis met een lekkere snack en een glas wijn waar je u tegen zegt, denk ik eraan welk boek ik zal oppakken. Hier in België is het krokusvakantie. De kids kijken ernaar uit en ik eigenlijk ook. Al moet ik eerlijk zeggen dat de enige reden dat ik ernaar uitkijk is om wat slaap in te halen. Ik ben de laatste tijd zo ontzettend moe. Dat ijzerdrankje van Holland & Barrett mag gauw zijn werk gaan doen, want ik heb ontzettend veel te doen.

Ik volg nog steeds de adviezen van mijn vriendin Julia en ben deze week mensen gaan spotten om dialogen te analyseren. Ik ben in een van mijn favoriete lunchrooms gaan zitten, samen met mijn vent. Zo viel het minder op dat ik gesprekken probeerde op te vangen. Hij wist niet dat ik dáárvoor eigenlijk wilde lunchen, maar hij zou niet verbaasd zijn als hij het had geweten. Hij moet altijd lachen om hoe nieuwsgierig ik ben. Volgens hem wil ik altijd de kleinste details van situaties weten. Laten we eerlijk zijn: wat heb ik aan een half verhaal?

De lunchroom bevindt zich in een overdekte mall niet ver bij mij vandaan. Als je binnenkomt, heb je rechts de toonbank met de lekkerste patisserieën, en links, tegen de muur, staat een bank met daarvoor enkele tafeltjes en stoelen. Wij zaten net bij de ingang aan een ronde tafel. Terwijl Orlando zich meerdere malen afvroeg of dit mijn idee van een 'kiek' was, keek ik rond, op zoek naar interessante gesprekken.

Mijn blik bleef hangen bij een koppel – of waren het moeder en zoon? Ik kon het niet goed inschatten. Ze waren allebei op leeftijd, maar de vrouw leek toch een stuk ouder. Hoe dan ook, het viel me op dat de vrouw al enige tijd voor een meergranenbrood zat, terwijl de man twee kaasbroodjes naar binnen werkte. Maar zij at niet. Ik vroeg me af wat haar deal was. Waarom at ze niet? Ik vond het ongemakkelijk, vooral omdat de man al bijna klaar was met zijn twee broodjes. Moest hij dan op haar wachten?

Een dame naast de vrouw merkte het ook op en vroeg haar waarom ze haar broodje niet at. In feite vond ik haar brutaal. Wat ging het haar nou aan? De oudere vrouw glimlachte en zei dat ze allergisch was voor de zaden op het brood. De man lachte en zei: "Ja, en ik was dat vergeten." Terwijl de vrouw verder uitlegde dat ze altijd zo moet hoesten van die zaden, greep de man het brood en nam een grote hap.

"GIERIGHEID." Ik schrok van mijn eigen stem, die galmde door mijn gedachten. Ik begreep niks van deze situatie. Als je vrouw of moeder het brood niet kan eten, dan bestel je toch iets anders voor haar? Nou, hij blijkbaar niet. De vrouw nam een paar slokken van haar koffie en keek, naar mijn mening, pijnlijk toe hoe haar zoon/man het derde broodje opat. Hij leunde tevreden achterover en veegde de kruimels uit zijn snor.

"Zullen we gaan?" vroeg hij.

De oude vrouw knikte, greep haar wandelstok en stond moeizaam op. Net zo moeizaam liep ze naar de uitgang, terwijl de gierige man erachteraan sjokte.

Dit was een zeer objectieve observatie.

Momenteel ben ik, naast mijn studie, bezig met drie projecten. Drie geweldige projecten die mij op de kaart zullen zetten. Want dát is wat ik wil. Mijn talent is er niet voor niets, toch?

Weet je dat ik vóór mijn bekering niet durfde te dromen? Op de een of andere manier geloofde ik dat grote prestaties niet achter mijn naam stonden geschreven. Ik had een bepaalde ideologie en was ervan overtuigd dat ik met alles te laat was.

Vorig jaar ben ik naar een profetische avond geweest. Er werd o.a geprofeteerd dat ik me telkens afvroeg wanneer ik aan de beurt zou zijn. De profetes zei: "God zegt: nog niet. Maar Hij zegt geen nee." Ze vertelde me meer dan ze besefte.

Ik ben helemaal niet te laat.

Ik ben precies op tijd.